Felieton: Sukces

W ostatnim tygodniu z każdej strony słychać było nawoływania: Wiwat! Sukces! Wspaniale! Jestem człowiekiem trochę młodszym od wszystkich wspaniałych osób, które pochwaliły się swoimi osiągnięciami. I chyba przez to czuje jakiś wewnętrzny opór żeby krzyczeć hip hip hurra. Sukces! Mieszkańcy pewnej ulicy we Wschowie, dogadali się i posprzątali ulice przy swoich domach, żeby nie chodzić wśród śmieci. – Brawo dla nich głoszą media. Sukces! Wykonawca inwestycji zamiast porzucić ją w rozsypce, dokończył prace. – Dziękujemy mu bardzo, jesteśmy dozgonnie wdzięczni. Sukces! Radny miejski interweniuje w sprawach mieszkańców. Dzięki niemu poprawy doznają drobne, lecz kłopotliwe sprawy. – Brawo dla niego, mógł przecież nic nie robić. I wczorajsza informacja, która dopełniła tej wyliczanki i sprawiła, że coś we mnie pękło. Znacie państwo pewnie doskonale taką rozmowę mieszkańców polskich miast: - O widzisz nowy asfalt kładą. - To zaraz będą rury wymieniać. A tutaj Sukces, spółka podległa gminie i gmina dogadali się, że mają wspólne plany dotyczące jednej z ulic. I tak zamiast najpierw gmina wyremontować nawierzchnie, a później spółka rury, odbyło się w to odwrotnej kolejności. Sukces, oszczędność rzędu pół miliona złotych, niespotykana czujność pracowników spółki. Euforia. Tylko we mnie coś się nie zgadza. Czy to nie jest czasem tak, że sąsiedzi dbają o części wspólne w okolicach swoich domów? Że w normalnym kraju jak ktoś zaczyna prowadzić inwestycje to ją kończy? Że radny ma za zadanie pomagać obywatelom? Że dwie instytucje finansowane z jego źródła ustalają wspólnie plany inwestycji? Że takie zachowanie po 25 latach od upadku epoki, słusznie lub nie, minionej nie powinno wzbudzać euforii, a być na porządku dziennym?  I nie chodzi o to, że nie doceniam tych drobnych spraw, które zostały zrobione. Super. Ale czy to znaczy, że w naszym regionie brak „prawdziwych” sukcesów? Aleksander Ziemek